sobota, 23 kwietnia 2016

W poszukiwaniu siebie

Jest 23 Kwietnia 2016 roku...  ostatni post opublikowałam prawie pięć miesięcy temu.

Na usta nasuwa się tylko jedno pytanie... Dlaczego?
Traktuję tego bloga bardzo osobiście, mimo świadomości że jest on publiczny.

W ciągu tych pięciu miesięcy w moim życiu bardzo wiele się wydarzyło, chociaż mam wrażenie że gdybym na bieżąco o tym pisała to teraz spotkałabym się z rozczarowaniem, i niechęcią do dalszej działalności.

Refleksje

Na samym początku, gdy założyłam tego bloga... wychodziłam z założenia że częste
publikowanie postów, kilka razy dziennie w jakiś sposób mnie zmotywuje a także nauczy systematyczności.

Myślę że to było jedno z głupszych założeń, bo skupiałam się najbardziej tylko na tym by coś opublikować a nie na tym by pisać o ważniejszych rzeczach niż na przykład owsianka.

Pisanie o zdrowym jedzeniu nie jest wcale złe, ale wydaje mi się że to zbyt monotematyczne... i że powinnam pisać o istotniejszych rzeczach a niżeli posiłkach.

Motywacja

Tutaj pragnę zaznaczyć, że opublikuję odrębny post na temat motywacji.
Teraz trochę przybliżę temat.

Otóż, jakiś czas temu całkowicie utraciłam własną motywację.
Nie mam do końca pewności co tak naprawdę do tego doprowadziło ale nie miałam zbyt wielu chęci do działania.
Czułam się bardzo źle, chyba najbardziej dlatego że wszystkich wokoło potrafiłam zmotywować, byłam w stanie udzielać dobrych rad... niestety sobie samej nie mogłam. Coś mnie blokowało.

Przez długi czas nie ćwiczyłam, praktycznie każdego dnia spałam po południu co w efekcie spowodowało bezsenność w nocy i permanentne zmęczenie w dzień.

Później wszystko poleciało już z górki, zaczęłam sobie za bardzo odpuszczać...
Mimo braku choroby nie chodziłam do szkoły tylko po to by ''dać sobie trochę luzu''.

Co najgorsze, z tego wszystkiego powstał zamknięty układ.

brak motywacji = dzień wolny od szkoły = chwilowe uczucie komfortu = poczucie winy, obawa przed konsekwencjami = kolejny dzień wolny = jeszcze większy brak motywacji

Pojedynek z samą sobą

W ostatnim czasie bardzo dużo myślałam o swojej osobie.

Nigdy nie porównywałam się do innych w kwestii osobowości, bo było to dla mnie coś totalnie bez sensu.

Niestety kiedyś oceniałam się bardzo surowo i często, porównywałam do innych w kwestii wyglądu zewnętrznego.

Jednak w pewnej chwili zatrzymałam się, i stwierdziłam że jestem w pełni SOBĄ.

I że tak naprawdę nigdy nie mogę pozwolić na to by zacząć udawać kogoś kim nie jestem, tylko w celu przypodobania się komuś, w celu zyskania jego fałszywej sympatii... NIGDY.

Zdałam sobie sprawę, że mam wiele zaufanych, fajnych osób wokół siebie, które uwielbiają mnie za to kim jestem, za moją spontaniczność, otwartość, po prostu za to że nikogo nie udaję.

I to jest mój sens życia - ludzie.

Gdy zrozumiałam że inni muszą widzieć mnie taką jaka jestem, a nie taką jaką chcą mnie zobaczyć...

...odzyskałam motywację!

Ustawiłam budzik, wstałam, pozbierałam się, i poszłam do szkoły.

Poczułam się lepiej, wróciło uczucie wewnętrznej siły i wiedziałam że się zmobilizowałam.

Mimo świadomości że niektóre osoby nie przepadają za mną bo po prostu mamy inny system wartości, inne priorytety... wciąż pamiętałam o wielu innych które są jak moi sprzymierzeńcy!

Wczoraj, w piątek obudziłam się 25 minut przed rozpoczęciem zajęć, mimo wszystko poczułam potrzebę zdążenia na pierwszą lekcję... i udało mi się, z małym poślizgiem ale mimo wszystko byłam obecna. To dało mi ogromną satysfakcję, że nie odpuściłam sobie.

Na koniec...

Myślę że jak na wpis po tak długiej przerwie, trochę przybliżyłam własne myśli :)

Opisałam sytuację, by pokazać na własnym przykładzie że zbyt dużo przemyśleń nad sobą nie skutkuje niczym dobrym.

''Nie myśl o tym, po prostu to zrób i nie bój się żyć!''
 -Koteł

niedziela, 29 listopada 2015

Black Friday

Zawsze uwielbiałam zimę... za to że tak ,,wymraża,, wszystkie problemy. I za magię świąt... jednak kilka lat temu przestałam czuć jaką kolwiek radość z Bożego Narodzenia... to było strasznie przykre i dotykało mnie w momencie gdy zdawałam sobie sprawę że znowu coś ważnego mi umknęło...

Jesienią 2013 roku byłam zmuszona wyjechać do Niemiec. Wtedy myślałam że wypaliło się we mnie już wszystko. Do samego końca.

Ale właśnie wtedy wydarzyło się coś niesamowitego. Po 3 miesiącach codziennej walki o wszystko, zdałam sobie sprawę że za trzy tygodnie będę w Polsce... moje jedyne w tamtym momencie marzenie się spełni!

Poczułam ogromną radość z oczekiwania. Nie da się opisać słowami co czułam jak już jechaliśmy do Polski... to była ekscytacja zmieszana z niedowierzaniem.

Dotarliśmy do domu po 1-wszej w nocy i wtedy o niczym nie myślałam tylko poszłam do siostry a ta od razu mnie przytuliła...

Co dają mi Niemcy? Magię Świąt i ekscytację spowodowaną tak bardzo wyczekiwaną Polską.

Aby spotęgować to wszystko... niemiecką tradycją są Bożo Narodzeniowe jarmarki w każdym mieście...

Magia Świąt zaczyna się nakręcać w Black Friday, piątek przed pierwszą niedzielą Adwentu.

Niesamowicie.

Powrót

Co tu dużo mówić... kryzys twórczy po czterech dniach?! Nie... to raczej odpada. Po prostu ciężki czas, i brak chęci do publikacji.

Ale jestem spowrotem, z kolejnym rokiem życia na koncie :)
I z nową energią na wyrażanie siebie.

piątek, 6 listopada 2015

O przemyśleniach oraz kocie :)

Dzisiaj udałam się po południu jak zwykle w swoje ulubione miejsce do jazy, czyli na taki dworzec który znajduje się dość blisko mojego mieszkania. I naszły mnie tam ciekawe refleksje...
Kupiłam sobie wcześniej w Realu kawę o smaku białej czekolady na stoisku Starbucks'a.
Była pyszna. Tak sobie obserwując zachód słońca z wiaduktu zaczęłam się  zastanawiać nad kilkoma rzeczami...

Gdzie kończy się odwaga a zaczyna głupota??

 Oczywiste jest że na dworcu znajdują się perony i tory... 
W celu swobodnego przemieszczania się między torami istnieją przejścia pod wiaduktem. Bardzo mądre rozwiązanie... ale czy ludzie są na tyle mądrzy by z niego korzystać?

Mimo barierek i siatek, 90% osób przechodzi bezpośrednio przez tory nawet bez zastanowienia. 

Przyznaję, sama tak jakiś czas temu robiłam.

Ale spędzając dużo czasu w rejonie tego oto miejsca zauważyłam jak często jeżdżą tamtędy szybkie pociągi Pendolino, zwykłe pociągi pasażerskie jak i towarowe również.

Wystarczy sekunda nieuwagi, podwinięta noga... by zostać przejechanym.  Te pociągi są szybkie do tego stopnia że kilometr przed stacją na której się zatrzymują muszą rozpoczynać proces hamowania.


I tutaj pojawia się pytanie : Czy pół minuty zaoszczędzonego czasu jest warte naszego życia?

To nie jest odwaga, tylko czysta głupota.

 O  ,,rodzicielstwie,, 


Rodzic - osoba której potomkiem jest  DZIECKO, odpowiada on za jego wychowanie, edukację, zapewnianie bytu, oraz opieki.

 Jak to ładnie brzmi w teorii...

W praktyce jednak wygląda to następująco.
Matka - coraz częściej nastolatka która nie ma pojęcia o opiece nad dzieckiem.

Jak widać na moim zdjęciu, jedyne co ją łączy z dzieckiem to takie same czapki na głowach.

Uroczo.  Obserwowałam ją przez ok. 15 minut.  Zostawiła tego malucha na chodniku i pobiegła na drugą stronę ulicy by przywitać się ze swoją koleżanką. Zawołała do chłopca tylko "zostań tam" .

To trochę porażające bo dziecko nie ma więcej jak 2-3 lata.

Najgorsze jest to że to jest znieczulica. Dzieci takich młodych matek są traktowane jak lalki, które można ubierać w malutkie "swager'skie" ubranka.


Czy publikowanie takich zdjęć to głupota? Raczej jest to odwaga do mówienia szczerze jak jest.




O kocie sąsiadów

Sąsiedzi mają kota który chyba darzy mnie swoją sympatią bo często z własnej woli mnie odwiedza czy też przychodzi i się łasi...

Biedak nie jest chyba zbyt często drapany, bo sprawia mu to niesamowitą przyjemność.
Dodatkowo jego "wspaniała" właścicielka pali w domu papierosy nie dość że przy nim to jeszcze przy własnych dzieciach.

Mimo jej wielokrotnych niemiłych uwag kierowanych w moją stronę, nie przejmuję się i bawię z Nickim :)


  Te zdjęcia są bardzo "ruchliwe" jak sam zwierzak. Więc z góry przepraszam za ich "estetykę" :D


Nicki zainteresował się również rybką...


 Pod koniec zaobserwowałam jeszcze jedno zjawisko...
Chyba jakiś gatunek śmiecących Januszy...


 Po powrocie do mieszkania zrobiłam sobie jeszcze pieczonego łososia w sosie śmietanowym wraz z pełnoziarnistym ryżem. To był aktywny i słoneczny dzień.





        

  





















środa, 4 listopada 2015

Obiadek

Przed chwilą po ok. godzinie pracy zjadłam na obiad tortillę pełnoziarnistą którą sama zrobiłam z dodatkiem grilowanego indyka, sosem czosnkowym z mojego odtłuszczonego jogurtu 1,5%.
Dodałam jeszcze suszone pomidory kukurydzę i rukolę!


Było dość ostro ale przyjemnie :P
taki żarcik, a tak serio była trochę pikantna ale bardzo smaczna.

Przekąska

Po deskorolce byłam trochę głodna więc zrobiłam sobie pełnoziarniste pieczywo chrupkie z serkiem Philadelphia, ziołami a także łososiem :) Później dodałam do tego jeszcze banana i sok pomarańczowy 100% z miąższem.

Bubble

W czasie wolnym albo gdy muszę się odstresować chwytam za deskorolkę, polskiej firmy Bubble i po prostu idę się wyłączyć. To świetne uczucie, tak sobie sunąć po gładkim asfalcie, lub płytkach.
Zakupiłam ją w pierwszych dniach września bieżącego roku i od tego czasu naprawdę znacznie lepiej się relaksuję. Co przenosi się na moje samopoczucie.

Wiele osób uważa że jazda na deskorolce to coś bardzo prostego co ich często gubi i takie myślenie kończy się upadkami, urazami. Ja osobiście ok. 2 tygodnie przed zakupem pozytywnie o tym myślałam i myślę że również wtedy moja bariera się złamała.
Bo sama nauka równowagi, odpychania i kontroli trwała w moim przypadku około 2-óch godzin.

W celu poprawy jakości samej jazdy, wybrałam również buty New Balance na płaskiej podeszwie.
To jest bardzo dobre zestawienie :)

Mimo tego że jest listopad to deskorolka na co dzień sprawdza się super!
Daje dużo radości, chociaż trzeba uważać bo upadki bywają bolesne :P
Na dzień dzisiejszy miałam dwa. Ale to nic ciekawego, za to bardzo śmiesznego :)



Blacik w zestawieniu ze świetnymi łożyskami i miękkimi, dużymi kółkami idealnie odnajduje się w miejskiej dżungli ale...

W małej wiosce na południu Polski też da się super śmigać!
Pozdrawiam wszystkich czytających którzy ze swojej strony nie oszczędzili jej pierwszych rys podczas nocnych jazd czy też z powodu własnej głupoty :D


Z mojej strony oceniam deskorolkę na 9 gwiazdek
A dlaczego nie na 10? Bo za szybko na niej czas ucieka ;)